Σε πολύ μικρή ηλικία, γνώρισα μια "γκόμενα" από ένα γνωστό. Αυτός, την είχε γνωρίσει στην Τουρκία, και τη έφερε μαζί του στην Ελλάδα. Ήταν παρά πολύ γλυκιά, όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς! Δεν είχα ξαναγνωρίσει κάποια έστω παρόμοια! Ότι πρόβλημα και να είχα, μου το έπαιρνε! Δεν είχα κανένα μα κανένα πρόβλημα μ’ αυτήν! Μου έδινε τα πάντα! Με έκανε και ξέχναγα τα πάντα. Σπάνια θα πει κανείς να γνωρίσεις μια τέτοια γυναίκα ε; Κι όμως!

Τον πρώτο καιρό, περνάγαμε αφάνταστα όμορφα μαζί. Σιγά σιγά, άρχιζε και άλλαζε. Έβλεπα ότι άρχισε και ζήταγε. Μου στένευε τη ζωή μου, με απόκοβε από τον υπόλοιπο κόσμο, και άρχισε και μου ζήταγε χρήματα κάθε μέρα. Από αυτήν άρχισα να χάνω τους φίλους μου σιγά σιγά. Το κακό είναι, ότι κάθε μέρα που περνούσε, ζήταγε παραπάνω χρήματα, που έφτασε στιγμή, που δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω ακόμα και με τη δουλειά μου κατόπιν.

Το πιο κακό είναι ότι δεν μπορούσα έπειτα χωρίς αυτή. Την είχα ανάγκη. Στην πορεία όμως, με κατάστρεψε. Όχι μόνο οικονομικά. Έχασα τη δουλειά μου γι’αυτην, με έκλεισε σε ψυχιατρείο, μετά σε φυλακή κ.λ.π. και όλα αυτά που βλέπετε σε πολύ μικρή ηλικία . Κυκλοφορούσε και με πολλά ψευδώνυμα. Το κανονικό της όμως που είναι και το πιο γνωστό: Ηρωίνη! Τα άλλα (παραμύθα, ρούκλα, πρέζα, stuff, ζα, ψιλή «όταν πρόκειται για μικρή ποσότητα», και άλλα πολλά!) Πλέον ήταν πάρα πάρα πολύ αργά για να την αφήσω. Τα χρόνια περνάγανε χωρίς να έχω επαφή με την πραγματικότητα αλλά και ακόμα με την χρονολογία. Πλέον ήταν το αναγκαίο κακό. Τη χρειαζόμουνα, όπως ένας διαβητικός την ινσουλίνη του.

Αν εγώ ήμουν η Ηρωίνη, θα σου έλεγα πως αν μπλέξεις με μένα, θα σε σκοτώσω. Αλλά πριν το κάνω αυτό, πρώτα θα σε κάνω να χαλάσεις ότι έχεις και δεν έχεις , έπειτα να πουλήσεις ότι έχεις και δεν έχεις, έπειτα θα σε χωρίσω από ΟΛΑ σου τα αγαπημένα σου πρόσωπα και την οικογένεια σου, θα σε ξεφτιλίσω κοινωνικά και προσωπικά, θα σε βάλω φυλακή, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να πάρει το μέρος σου φυσικά, και ΑΝ έχεις ζήσει μέχρι να περάσεις όλα αυτά, ε τότε θα σε σκοτώσω όσες φορές και αν χρειαστεί να τα ξαναπεράσεις!

Είμαι στο αμάξι με τους γονείς μου που με πηγαίνουν στο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. (Λόγω ότι είμαι χτυπημένος από τροχαίο και δεν μπορώ να πάω μόνος) Φτάνοντας στην πλ. Βαθης, βλέπω το εξής: Γίνεται ένα πέσιμο σε 3 τοξικομανείς μέσα στον κόσμο, με τα πιστόλια προτεταμένα. Καταλαβαίνεις, πέσιμο κάτω, ψάξιμο με γάντια κ.λ.π. Τώρα θα ήθελες να στα πω ξανά ακόμα και κάτι που είδα προηγουμένως (κάποιο γνωστό από παλιά τοξικομανή) :Φτάνοντας στην Πλ. Βαθης, βλέπω κάποιο άτομο με βλέμμα που φαίνεται απλανές. Ξέρω ότι όμως πίσω από αυτό το βλέμμα, μια ματιά του μόνο κάπου, μπορεί να βλέπει τα πάντα και να διακρίνει το ποιος είναι επικίνδυνος γι’αυτον, και εννοώ την Δίωξη, αλλά και παράλληλα με μια μάτια σε ένα σημείο λες και καταγράφονται αυτόματα στο νου του, να διακρίνει ποιος είναι τοξικομανείς, (και το πιο περίεργο για όλους εσάς τους «φυσιολογικούς ανθρώπους» ) αλλά ακόμα και από ποιον θα μπορούσε να τον «φτιάξει» δηλαδή να τον προμηθεύσει τη δόση του. Αυτό είναι μια ικανότητα των τοξικομανών το να μπορούν να διακρίνουν ποιος είναι ποιος, και από που έχουνε κίνδυνο, που δεν μπορεί να το καταλάβει ένα Normal άτομο ούτε κατά διάνοια.

Σε δικαστήριο που είχα το '91 για ναρκωτικά πάλι επειδή δεν αποκάλυψα από που πήρα την Ηρωίνη κατά αυτούς όταν με ρώτησαν από που πήρα την Ηρωίνη, η απάντηση μου ήταν η εξής: Ξέρετε εμείς οι τοξικομανείς έχουμε το ιδίωμα να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, όσο παράξενο και αν σας φαίνεται. Και είναι αλήθεια. Συμβαίνει και ας σας φαίνεται παράξενο! Έρχεται κάποιος, και με ρωτάει, όπως έχει γίνει και το αντίθετο (όχι τώρα αλλά στο παρελθόν που έχει τύχει πραγματικά χιλιάδες φορές): Θες τίποτα; Γιατί δεν πάνε να το ρωτήσουν σε κάποιο ξεκάρφωτο άτομο;

’ρα αποδεικνύεται ότι ισχύει. Λογικό και αυτονόητο είναι, πως όταν έχεις περάσει μια κόλαση στην κυριολεξία, έχεις δει 100αδες φορές το χάρο με τα μάτια σου, κάθε μέρα παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου αλλά και την ελευθερία σου, και όχι μόνο μια φορά την μέρα αλλά και 10 φορές τη μέρα λόγω δοσολογίας (όταν μιλάμε για ζωή) και 100αδες τη μέρα όσον αφορά την ελευθερία σου (και ας φαίνεται υπερβολικό) επειδή η δοσολογία που παίρνεις πρέπει να "σπρώξεις" 5-10gr. τη μέρα, και είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στον "πόλεμο", να' σαι σίγουρος ότι δε θες να τα ζήσουν κι' άλλοι.

· Να σου πω ότι έχω μια φωτογραφία από εκδρομή της τοπικής ομάδας εδώ του Κορυδαλλού (ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ) και μέσα στα 60 άτομα που είμαστε μέσα στο πούλμαν ζούμε 3-4;;;;;

· Ότι η πρώτη εξαδέλφη μου που (η μητέρα της «θεια μου» μένει ακόμα στην ίδια πολυκατοικία με μένα) έχει πεθάνει από αλκοόλ;

· Ότι οι πιο πολλοί παιδικοί μου φίλοι δε ζούνε πια;

· Ότι έχω ξεχάσει ποιοι ζουν και ποιοι έχουν πεθάνει;

Το κακό είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, μικραίνει ο μέσος όρος ηλικίας των χρηστών Ηρωίνης. Εξακριβωμένα. Το πιο κακό; Ότι έχει τύχει να μιλήσω σε παιδιά, και να ξέρω ότι σκέφτονται "έλα μωρέ, τι θες να μας πεις; ότι πέρασες κάτι και εντάξει; Το παίζεις κάτι; Έχεις εμπειρίες;" Βέβαια, κάποτε θα καταλάβουν ότι δεν ήταν έτσι τελικά. Αλλά; ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!! ΠΟΛΥ! Ένας λόγος που τη λένε παραμύθα! ’λλος; Ότι πιάνει κορόιδο, ακόμα και άτομα που την έχουνε γνωρίσει και το ξέρουν. Σαν; «Έχω κόψει την Ηρωίνη εδώ και 6 χρόνια και είμαι καλά. Όποτε, και να πιω μια ψιλή τι έγινε;;;» Ξέρει ότι έγινε!!!! Και είναι γεγονός, ότι ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ποσοστό θανάτων είναι από άτομα που είχαν κάνει off κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, και μετά η δόση ήταν μεγάλη για τα νέα δεδομένα με τα οποία έπρεπε να την πιουν τότε.

Γνώρισα τον Παύλο το Σιδηρόπουλο το 1989 στο ψυχιατρείο. Έκανε αποτοξίνωση σαν εμένα. Όταν βγήκαμε, ξανασυναντήθηκαμε στο σπίτι του Ιπποκράτη του Εξαρχόπουλου (ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ). Βλέπεις η "Η" δεν ξεχωρίζει άτομα, πλούσιους, φτωχούς, κοινωνικές τάξεις. ΤΙΠΟΤΑ! Τα ισοπεδώνει όλα. Ο Παύλος μετά από 1 χρόνο περίπου (ψιλοκάναμε παρέα ακόμα και λόγο μουσικής αλλά βασικά σε δένει η "Η" ) πέθανε. Πριν 2 χρόνια πέθανε ο Ιπποκράτης. Ξέρεις κάτι; Τουλάχιστον ησύχασε. Όταν έφτασε ο πατέρας μου και η μάνα μου να λένε,,,,,, "άντε να πεθάνει να ησυχάσουμε και εμείς και αυτός" τότε μπορεί κανείς να καταλάβει το μέγεθος της τραγωδίας.  Γιατί περί τραγωδίας πρόκειται.
Και μέχρι που μπορεί να φτάσει το μέγεθος αυτής της τραγωδίας;

Κατά καιρούς έχω γράψει κάποιο γράμμα ή σημείωμα στους γονείς μου αλλά που δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους όπως και το παρακάτω:

Μάνα μου: ξέρω πολύ καλά τι σου έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου αν μπορέσεις να την ονομάσεις ζωή αυτό το πράμα. Σου έχω κάνει πολλά, σε έχω χτυπήσει έχω κάνει ζημιές στο σπίτι εκατομμυρίων δραχμών για να σε «εκδικηθώ» για πράματα που εγώ ο ίδιος έχω κάνει και έφταιγα, και τόσα πολλά άλλα που ποιο να πρωτοθυμηθώ, αλλά και τι να πρωτογράψω. Θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη, αλλά τι να λέει μια συγνώμη; Χειλάδες συγνώμη να σου ζητήσω δεν καλύπτουν με τίποτα όσα σου έχω κάνει. Μου έχεις πει ότι από τη γέννηση μου κιόλας είχα κάποιο πρόβλημα με το ένα χέρι μου που το καταλάβατε εσείς και ο πατέρας και με τρεχάτε συνέχεια σε γιατρούς και νοσοκομεία μια και το χέρι μου ήταν παράλυτο. Μου το κάνατε καλά. Μου έχεις πει χιλιάδες φορές ότι «XXX εγώ σε γέννησα αρτιμελή και εσύ χάλασες τον εαυτό σου μόνος σου». Ναι μάνα. Αλήθεια είναι. Μου έχεις πει: «XXX εκείνο τον καιρό, εκείνες τις εποχές δηλαδή ήταν πολύ δύσκολο να μου κάνεις το χέρι καλά, αλλά εμείς σε τρέχαμε μήνες ολόκληρους με φυσικοθεραπείες κ.λ.π. και είσαι εσύ τώρα εντάξει, ειδάλλως θα είχες ένα χέρι παράλυτο μια και οι γιατροί πάνω στη γέννα σε τράβηξαν από το χέρι και σου έκαναν ζημιά, αλλά εγώ ήθελα το παιδί μου να είναι αρτιμελής. Και σε έκανα αρτιμελή και εσύ κατάστρεψες μόνος σου τον εαυτό σου. Γιατί;;;». Ναι μάνα. Αλήθεια είναι. Αν έγραφα ότι σου έχω κάνει θα χρειαζόταν πάνω από ένας τόμος για να γράφω, μόνο αυτά που θυμάμαι, και άλλους 3-4 αυτά που εγώ λόγω όλων αυτών που έχω κάνει κατάχρηση στη ζωή μου δεν θυμάμαι. Γιατί ποτέ δεν έκανα χρήση σε κάτι, πάντα ήμουν ακραίος σε όλα, πάντα έκανα ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ σε όλα. Ακόμα και σε πάνω σου έκανα κατάχρηση μάνα. Ξέρω ότι και που τα λέω όλα αυτά πάλι δε βγαίνει ούτε αλλάζει τίποτα αλλά το έχω ανάγκη. Πολλές φορές μου είπες ότι είναι τελευταία φορά που με βοηθάς. Εκατοντάδες να πω την αλήθεια. Παρ’όλα αυτά πάντα με ξαναβοηθούσες. Πάντα σε είχα στο πλευρό μου. Ακόμα και σήμερα που είμαι 35 ετών. Πιστεύω όμως ότι ξέρεις χωρίς να θέλω να με δικαιολογήσω σε τίποτα, ότι όλα αυτά δε τα έκανε ο πραγματικός XXX. Δεν ήταν ο πραγματικός XXX τότε που πήγε να μαχαιρώσει τον αδελφό του τον XXX μαμά. Ούτε ήταν επίσης όταν πήγε να κάνει ζημιά και στον άλλο τον αδελφό του. Θυμάσαι όταν είχαν έρθει 3 περιπολικά για να με πάρουν τότε που κυνηγούσα τον XXX στη γειτονιά από το σπίτι μας μέχρι 2 στενά παρακάτω μπροστά σε όλο τον κόσμο με ένα μαχαίρι; Δεν το έκανε ο πραγματικός Σάκης και το ξέρεις καλά. Σε έκανα να αρρωστήσεις με αυτά που τραβάς από μένα εδώ και τόσα χρόνια, γιατί δεν είναι 1-2-3-4-5 χρόνια μαμά. Είναι 21 μέχρι τώρα που γράφω αυτό το γράμμα. Ξέρεις πόσο πολύ αδυναμία σου έχω, και ξέρεις πως αν ποτέ πάθαινες κάτι, την επόμενη μέρα το αργότερο θα έφευγα από τη ζωή μόνος μου αφού πάντα ήξερα ότι προήλθε από μένα. Έφτασα μαμά να λέω πως αν πάθεις οτιδήποτε, ακόμα και άσχετο με εμένα πάλι για μένα εγώ θα έφταιγα.

Πατέρα: ξέρω ότι σε γέρασα πριν την ώρα σου. Σε θυμάμαι πως ήσουν όταν ήμουν 15 ετών, και ξαφνικά λες και είχα να σε δω 20 χρόνια σε είδα γερασμένο, κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, και όλα αυτά από μένα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το πόσο δίκαιος ήσουν πάντα μαζί μας. Ακόμα θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί αλλά έπαιρνα αυτές τις παλιοουσίες κάτι που μου είχες πει: Λόγω ναρκωτικών αν θυμάσαι μπαμπά παράτησα τα αγγλικά που πήγαινα. Εσύ νόμιζες ότι πήγαινα και εγώ ήδη ήμουν 6 μήνες κοπάνα και εσύ πλήρωνες τα αγγλικά που εγώ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑ χωρίς να ξέρεις τίποτα. Μια μέρα συνάντησες τον καθηγητή μου που σε ρώτησε γιατί έχω να πάω τόσο καιρό στα αγγλικά, και εσύ έπεσες απ’τα σύννεφα. Όταν ήρθες και μου μίλησες θυμάμαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ και ΔΕΝ πρόκειται να ξεχάσω αυτό: XXX, Εγώ όπως και τα 2 σου αδέλφια έτσι και εσένα σε έβαλα να μάθεις αγγλικά. Οι άλλοι πήγαιναν, εσύ όχι. Αν δε θέλεις να πηγαίνεις πες το μου για να μην πληρώνω κι’εγώ τσάμπα για κάτι που δεν κάνεις. Δε θέλω ποτέ όμως να γυρίσεις όταν μεγαλώσεις και να μου πεις ότι τα άλλα παιδιά τα σπούδασα και εσένα σε άφησα. Ότι έχω κάνει για τα αδέλφια σου θα κάνω και σε σένα. Όλα παιδιά μου ήσαστε και δεν ξεχωρίζω κανέναν παραπάνω από τους άλλους.

’λλα; Θυμάμαι κατά καιρούς που μου έλεγες: «XXX οι αντοχές και οι δικές μου και της μάνας σου, δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Τα χρόνια πέρασαν. Θα πεθάνουμε και θα μείνεις κι’εσύ στο δρόμο. Κοίταξε να αλλάξεις». Δε το καταλάβαινα ρε μπαμπά. Ξαφνικά το είδα όλο το σενάριο αυτό σαν ταινία μικρού μήκους να περνάει μέσα από το μυαλό μου, με τη διαφορά ότι όλη αυτή η ταινία ήταν μια ζωή 20 ετών. Σε έχω σαν σοφό άνθρωπο πατέρα αν και σε κάποια πράματα έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις, και έχω να πάρω και να μάθω πολλά από σένα. Θα μπορούσα να τα έχω πάρει εδώ και χρόνια αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να το κάνω. Έστω τώρα θα προσπαθώ να κάνω παρέα μαζί σου, ξέρω ότι πάντα έχεις να μου μάθεις πολλά. Σου έχω τρομερή αδυναμία. Όπως και με τη μάνα, έτσι και με σένα αν μου πάθεις κάτι την επόμενη δε θα ζω ούτε εγώ. Κάποτε σε όλες τις πόρτες του σπιτιού μας (πριν 13-14 χρόνια) είχαμε κλειδιά εννοείται. Εδώ και χρόνια κλειδί δεν υπάρχει ούτε για την τουαλέτα. Πιστεύω ότι θυμάσαι (είμαι σίγουρος, όχι πιστεύω γιατί αυτά δεν ξεχνιούνται) αφού είχαν παρθεί όλα τα κλειδιά των δωματίων του σπιτιού, είχε μείνει μόνο ένα. Της τουαλέτας. Όταν κάποια φορά πήγα να αυτοκτονήσω και είδες και εσύ και η μαμά ότι αργούσα να βγω και φωνάζατε το όνομα μου, έσπασες την πόρτα και με βρήκες κάτω πεταμένο. Τρέχατε μαζί με τη μαμά και η μαμά απ’ότι έμαθα μετά από τις 2-3 μέρες, φώναζε σε όλη την πολυκατοικία βοήθεια. Για ασθενοφόρο ήταν αργά μια και το κρατικό Νικαίας είναι κοντά μας. Με πήγατε με κάποιο αμάξι, δεν ξέρω ποιανού μέσα από την πολυκατοικία. Ο XXX ταξίδευε τότε αν δεν κάνω λάθος. Σε γέρασα πολύ πριν την ώρα σου ρε μπαμπά. Παρά πολύ. Δεν πρόκειται ποτέ να με συγχωρήσω. Θυμάσαι ότι με είχαν κλινικά νεκρό και νομίζω ήσουν ο 1ος που του έκαναν ένεση αντί καρδιακής προσβολής αφού είχαν περάσει 2 μέρες νομίζω και ήμουν κλινικά νεκρός για να σας πουν ότι «ο γιος σας απεβίωσε». Στο πήγαινε προς το νεκροθάλαμο ξύπνησα με την προσφώνηση μόλις κατάλαβα τι γίνεται και που είμαι και τι μπορεί να έχει γίνει: μα καλά, ούτε να πεθάνει δε μπορεί κανείς τη σημερινή εποχή;

Πατέρα ΚΑΙ μάνα: Το ξέρετε ότι το θάνατο δε τον φοβάμαι. ’λλωστε τον έχω δει πολλές φορές. Η ζωή δε μου αρέσει και θέλω να ξέρετε ότι προσπαθώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για να κάνω κάτι γι’αυτό. ΑΝ κάποια στιγμή γονείς μου τα ξανακάνω μπουρδέλο χωρίς να φτιάχνεται η κατάσταση, θέλω να ξέρετε ότι θα αυτοκτονήσω. Δεν ξέρω με τι, αλλά θα το κάνω. Μπορεί να φανεί ότι είναι από υπερβολική δόση. Να ξέρετε ότι θα είναι αυτοκτονία από υπερβολική δόση. Δε θέλω να στεναχωρεθείτε. Θέλω να πείτε ότι ο γιος μας ξεκουράστηκε αφού ξέρετε ότι ταλαιπωρούμε από 14 ετών. Η επιθυμία μου θα είναι αν γίνει ποτέ αυτό που φυσικά δεν εύχομαι.Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά και αυτό το γράμμα θα μείνει απλά σαν ένα γράμμα.
Σας αγαπάω και ένας λόγος που ζω ήσαστε εσείς.

Σήμερα Μ. Σάββατο 14-Απριλιου 2001 βρίσκομαι Σαλαμίνα με τους δικούς μου, και νιώθω ότι είναι γιορτές.. Ας γυρίσω μερικά χρόνια πίσω (1996 αν θυμάμαι καλά), πάλι Μ. Σάββατο.




Είναι απόγευμα Μ.Σαββατου και βρίσκομαι στην Ομόνοια. Η πλατεία ομονοίας φυσικά είναι άδεια από normal ανθρώπους. Γύρω γύρω περνάνε τοξικομανείς, Αλβανοί, Ρουμάνοι, πουτάνες, τραβεστί κ.λ.π. Τέτοια μέρα και ώρα μόνο τέτοια άτομα θα δεις εκεί. Ξαφνικά σκάει η «νάρκα» (δίωξη ναρκωτικών). Όλοι στον τοίχο και το κλασικό ψάξιμο. Λόγω της μέρας (απ' ότι μας είπαν τουλάχιστον), δε μας παίρνουν αλλά απλά μας διώχνουν. Η ώρα πρέπει να'ναι κάπου 11 και κάτι, γιατί ήδη έχουν αρχίσει και βαράνε κροτίδες από μακριά, που φυσικά σχεδόν όλοι που είχαν διώξει πάλι είναι εκεί μαζεμένοι. Οι πιο πολλοί στο ψάξιμο, μια και είναι κάπως δύσκολο να βρεις ¨Η¨ τέτοια μέρα και ώρα μια και αυτοί που έχουν για να «σπρώξουν» είναι σπίτια τους. Η ανάσταση πλησιάζει, και εγώ τρέμω από στερητικά. Χρήματα ευτυχώς έχω, αλλά «άνθρωπος» δεν υπάρχει. Σκάει κάποιος με stuff και όλοι πέφτουν πάνω του με το φόβο μήπως τελειώσει. Ο λιγοστός κόσμος που περνάει έχει καρφώσει τα μάτια του (με τρόμο) πάνω στο όλο σκηνικό. Πάνε 15.000 δρχ. από μένα εκεί. Τώρα αυτό που έμενε ήταν να πάω να κάνω όλη τη «διαδικασία». Και στις καβάτζες που υπήρχαν εκεί κοντά (Κουμουνδούρου κ.λ.π.) ήταν νύχτα χωρίς φως και φυσικά χωρίς φλέβες δεν μπορείς να κανείς τίποτα. ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΦΗΓΗΣΗ · -Τι έγινε XXX; Ψάχνω να ψωνίσω. Ξέρεις κάτι; · Χμ. μου μόλις τώρα έγινα και'γω. Προς τα κάτω κατέβαινε , Μένανδρου. · Εσύ που τον ξέρεις δεν μπορείς να έρθεις μαζί μου ρε συ που είμαι πολύ χαρμάνης από χθες; · Ρε συ Χ... μόλις τώρα έγινα και γω και πρέπει να βρω κάπου να πάω να βαρέσω και δεν έχω και που να πάω εδώ. · Έλα ρε συ και πάμε στο αμάξι μου που έχω και Φώτα καλά, και αν θες να σε βοηθήσω έχω και φακό -Με τα πολλά τον βρήκαμε που πήρε μια γραμμή (Γραμμάριο) με 20.000δρχ. · Που πάμε τώρα; · Ξέρω γω; Πάμε και βλέπουμε. -Καταλήξαμε κάτω από το Λυκαβηττό. Αυτός βρήκε εύκολα φλέβα. Με μένα υπήρχε το πρόβλημα που δεν είχα πουθενά · Ρε Χ..; σε έπιασε ντάγλα; Ξύπνα να βοηθήσεις να βαρέσω και'γω. -Ήδη η ανάσταση έχει γίνει εννοείται εδώ και ώρα! Ποιος καταλαβαίνει από αναστάσεις τώρα; Εγώ έχω το πρόβλημα μου, την ώρα που ο κόσμος είναι σπίτι του και τρώει μαγειρίτσα. Έκανα πάνω από 1,5 ώρα να βαρέσω. Η δική μου ανάσταση «προς το παρών» είχε γίνει. Περίπου στις 2-3 π.μ Κυριακής (Πάσχα) είμαστε πάλι Ομόνοια. Έχουμε κάτσει σε ένα παγκάκι από τη μεριά του Κατσελη. Περνάνε διάφοροι τοξικομανείς ψάχνοντας. Δίπλα μου βλέπω κάποιον από αυτούς να ξύνεται, να φτιάχνει συνεχεία τα μαλλιά του, τα γόνατα του να λυγίζουν συνεχώς, και με μάτια μισόκλειστα, (που όλα αυτά είναι σημάδια ότι όχι μόνο δεν είναι σε κατάσταση υπό στέρησης, αλλά παραείναι καλά) να λέει σε κάποιον:. Χρόνια πολλά! · Δε μας γαμάς ρε μαλάκα; Που τα είδες τα χρόνια πολλά; Εσύ καλά είσαι. Εμένα με ρωτάς πως είμαι; · Γιατί ρε? Θες να ψωνίσεις; Έλα μαζί μου. · Τι να ψωνίσω μωρέ; Δεν έχω μια. · Τι να σου κάνω; Και έχω κάτι καλό! · Βγάλε μου μια ψιλή ρε συ να γίνω καλά · Δε με παίρνει ρε, πρέπει να βγάλω τα λεφτά να τα δώσω να ξαναγίνω. ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΞΕΦΤΙΛΑΣ;;; -Η ώρα πρέπει να είναι κάπου 5 τώρα, γιατί ήδη έχει αρχίσει να χαράζει. Τα μισά άτομα από αυτά έχουνε φύγει, αλλά ταυτόχρονα έχουνε σκάσει άλλα. Μέσα σε αυτά είναι πολλά τραβεστί και πουτάνες λόγω της ώρας που έχουν τελειώσει τη «δουλειά» τους και ψάχνονται να γίνουν με πρέζα. Ένα θέαμα «συναρπαστικό» . κανείς βέβαια δεν έχει «γνώση» ΠΑΣΧΑ και η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά γιορταστική! -Έχει χαράξει για τα καλά και πρέπει να είναι η ώρα κάπου 8 το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Εγώ άλλα χρήματα δεν έχω, αλλά ούτε και ελπίδες να βρω από κάπου. Στην πλατεία είναι κάπου 30-40 άτομα που ψάχνονται. Νιώθω ένα σκούντημα στην πλάτη. Γυρνάω και βλέπω ένα «φίλο» αν και όλοι εκεί ο ένας ξέρουμε τον άλλον. (Φυσικά δεν υπάρχει πουθενά εκεί η λέξη «χρόνια πολλά» η πως πέρασες την Ανάσταση μια και ξέρουν όλοι πως περνάει ο καθένας πάνω κάτω την ανάσταση. ) · Τι έγινε XXX; Μόλις ήρθα, και δεν είμαι καθόλου καλά. Έπρεπε να κάτσω με τους δικούς μου την ανάσταση γιατί τους έχω ξαναπαραμυθιασει ότι έχω κόψει την πρέζα, άσχετα αν δε το πιστεύουν αφού με έβλεπαν όλο το βράδυ να χτυπιέμαι. · Ξέρω ρε Τάδε, αλλά ότι φράγκα είχα τα έχωσα το βράδυ. Κάποιος τριγυρνάει γύρω που μου έχει πει από νωρίς που μπορώ να τον βρω αν χρειαστεί κάποιος κάτι, και έχει και καλή παραμύθα. · Έλα ρε. Πάμε . θα σε κεράσω εγώ. · Αντε σήκω τότε να πάμε. Θέλεις πολύ εσύ ; Αν είναι κάμποσο θα μου βγάλει κι'αυτος. · Κάνα 20ρικο. (20.000) , και το βάζω όλο στο κουτάλι, βαλε και αυτό που θα σου βγάλει και αυτός εσένα μέσα να κάνουμε ΠΑΣΧΑ!!! ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΣΧΑ Ε; ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ; Θέλετε να μάθετε τη συνέχεια; Στην καβάντζα που πήγαμε κάτω από Πλ. Κουμουνδούρου, ανεβαίνοντας τα σκαλιά του παλιού εργοστασίου για να ανέβω σε πάτωμα που είχε κρυμμένο ξινό και σύριγγες μου (σφραγισμένες και κρυμμένες), είδα πολλά αίματα και άτομα που κατέβαιναν . ότι είχαν βαρέσει και έφευγαν. Από τι προέρχονταν τα αίματα που έβλεπα σε 3 πατώματα? Βρήκα παραπάνω ένα γνωστό, πεθαμένο! Είχε πεθάνει επειδή έχασε πολύ αίμα λόγω του ότι βάραγε και αυτός στην ελιά (μηροβουβωνική χώρα) και από αρτηρία έχασε πολύ αίμα, προσπάθησε να ανέβει πάτωμα να καλέσει βοήθεια σε άλλα άτομα που βάραγαν σε παραπάνω πάτωμα. Όλοι όμως έβγαιναν σαν να μην τρέχει ΤΙΠΟΤΑ!!! ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΘΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΟΥΝ;;; Αμέσως κάλεσα ασθενοφόρο από κινητό του φίλου, που μόλις πήγα να βγω με έπιασαν μπάτσοι της ομάδας Ζ που ήδη είχε έρθει ασθενοφόρο. (Προφανώς είχε ειδοποιήσει και άλλος πριν από μένα) Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ ευτυχώς με κάλυψαν σε στυλ!. Εμείς τον φωνάξαμε μήπως τον ξέρει και τον αναγνωρίσει. Οι άντρες της ομάδας Ζ με ξανάβαλαν μέσα, κει πήγαμε εκεί που ήταν ο νεκρός. Ο 1ας από αυτούς λες και ήταν σε κάνα τμήμα ανθρωποκτονιών, τι πήγε να κάνει??? Να ακουμπήσει το αίμα με γυμνό δάχτυλο, για να δει πόση ώρα ήταν νεκρός μια και το αίμα ήταν φρέσκο απ’ότι φαινόταν. Βλέποντας εγώ αυτό , τον τράβηξα αμέσως με αποτέλεσμα παραλίγο να με πυροβολήσουν οι άλλοι συνάδελφοι του. Ρε συ πας καλά του λέω? Ο άνθρωπος αυτός είχε HIV (AIDS). Ίσως του έσωσα τη ζωή, αλλά αποκαλύφτηκε ότι τον ξέρω, έστω από την πιάτσα. Και τώρα σας ρωτάω!!!! Τι σας λέει για ΠΑΣΧΑ; Καλό; Θα το προτιμούσατε από αυτό που κάνετε; Αν όχι, μακριά από Ηρωίνη και περιέργειες περί ναρκωτικών! ΓΙΑΤΙ;;; Λέει μια σοφή παροιμία μας: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες!!