Γεια χαρα...
Ειμαι 29 χρονων και χρηστης ηρωινης τα τελευταια 7 χρονια. Ακολουθησα την "κλασικη" πορεια της εξαρτησης, ξεκινωντας απο τσιγαρα κανναβης, προχωρησα με διαφορα διεγερτικα χημικα (ecstasy, LSD, αμφεταμινες, κοκαινη) και κατεληξα στην ηρωινη. Οι τροποι χρησης περιλαμβανουν ολες τις εναλλακτικες, μυτιες, καπνιστη, ενδοφλεβια.
Μεσα σε αυτα τα 7 χρονια, και κυριως τα 4 τελευταια, δοκιμασα διαφορες μεθοδους απεξαρτησης, ολες στεγνες (χωρις δηλαδη την χρηση υποκαταστατων), σε θεραπευτικα προγραμματα αλλα και στο σπιτι, και με τη χορηγηση ναλτρεξονης για προφυλαξη. Δυστυχως καθε προσπαθεια αποτυγχανε, το μεγιστο που εχω μεινει καθαρος ειναι 4 μηνες με χορηγηση ναλτρεξονης. Πιστευω οτι αυτο οφειλεται στο γεγονος οτι ολες τις φορες η αποτοξινωση και η απεξαρτηση ηταν κατι που μου επιβαλλοταν απο καποιον τριτο (απο τους γονεις και τους συντροφους μου). Οποτε εμπαινα στη διαδικασια, εφτανα μεχρι ενος σημειου και απο κει και επειτα ηταν απλα θεμα χρονου να ξαναρχισω μετα το περας καθε θεραπειας.
Την τελευταια περιοδο χρησης εφτασα νομιζω στο χαμηλοτερο σημειο ως ανθρωπος. Αν και την περιοδο αυτη δεν εκανα ενδοφλεβια χρηση καθολου, παρ' ολα αυτα θεωρω οτι μετατραπηκα σε μαυρη τρυπα που ρουφουσε τα παντα γυρω της προκειμενου να τα μετατρεψει σε ηρωινη. Πουλησα διαφορα περιουσιακα στοιχεια (δικα μου και μη) προκειμενου να βρω λεφτα, ενω λογω του επαγγελματος μου (οσο περιεργο και αν φαινεται ειμαι γιατρος) εκανα πραγματα τα οποια θα μπορουσαν να θεσουν σε κινδυνο ακομα και την καριερα μου. Γενικως πιστευω οπως προανεφερα οτι "επιασα πατο".
Ετσι πριν απο ενα μηνα, ξυπνησα μια μερα, και τρομοκρατημενος απο αυτο που ειχα μετατραπει, αποφασισα να προχωρησω σε αποτοξινωση-απεξαρτηση, αυτη τη φορα χωρις να μου το επιβαλλει κανεις, με δικη μου θεληση και πρωτοβουλια. Κλειστηκα στο σπιτι, εκλεισα το τηλεφωνο και για 10 ημερες περασα την φρικη του στερητικου και μαλιστα χωρις τη βοηθεια οποιουδηποτε φαρμακου (ουτε αναλγητικα, ουτε ηρεμιστικα, μονο 2 αντιδιαρροικα χρησιμοποιησα). Τρομαξα τοσο πολυ με τον μεταλλαγμενο εαυτο μου και ο φοβος αυτος ηταν ο ανασταλτικος παραγοντας καθε φορα που σκεφτομουν να ξαναπιω.
Εχει περασει πλεον ενας μηνας απο την τελευταια χρηση και ακομα κρατιεμαι γιατι πραγματικα δε θελω να ξαναφτασω στο σημειο που ημουν. Γενικα οι εμπειριες μου απο προηγουμενα θεραπευτικα προγραμματα (π.χ. το "Αργω" στην Θεσσαλονικη) σε συνδυασμο με την συζητηση με εναν πολυ κοντινο συγγενη, που ειναι ψυχιατρος, με βοηθουν να προχωραω μερα μερα σε αυτη την επιπονη διαδικασια, ενω αυτο που με κραταει ειναι ακομα ο φοβος να μη μετατραπω ξανα σε "μαυρη τρυπα".
Δυστυχως ομως, οσο περναει ο καιρος, τρυπωνουν στο μυαλο μου ιδεες χρησης. Εκνευριζομαι με τον εαυτο μου, γιατι σιγα σιγα ξεχναω το ποσο χαλια ειχα καταντησει. Η μαλλον δεν το ξεχναω, αλλα το γεγονος χανει την συναισθηματικη του βαρυτητα. Αρχιζει να μη με τρομαζει πια, ο φοβος αυτος που ανεφερα πριν, σιγα σιγα παυει να αποτελει ανασταλτικο παραγοντα.
Η βαρεμαρα αποτελει πλεον τον καθημερινο μου συντροφο, ενω οσους καλους φιλους ειχα τους απομακρυνα με την συμπεριφορα μου, και τους αντικατεστησα με αλλους χρηστες, με αποτελεσμα αυτη τη στιγμη να μην εχω ατομα να συναναστραφω και να μιλησω για την κατασταση μου, ενω τα κοντινα μου ατομα πρεπει να τα αποφευγω 100% γιατι αποτελουν χρηστες και κινδυνευω να ξαναπιω αν βρεθω μαζι τους.
Επισης σταματησα τη δουλεια μου κατα το διαστημα της αποτοξινωσης και απο τοτε δεν εχω καμμια ορεξη να ξαναρχισω. Ετσι καθομαι σπιτι ολη μερα, καθε μερα, βλεποντας τηλεοραση και σερφαροντας στο δικτυο. Και φυσικα ολη αυτη η κατασταση συμβαλλει ακομη περισσοτερο στη βαρεμαρα και την καταθλιψη.
Ξερω οτι πρεπει να επαναδραστηριοποιηθω, να ξαναβρω δουλεια και να επαναθερμανω τις σχεσεις μου με παλιους, καθαρους φιλους, αλλα αισθανομαι πληρη αδυναμια για κατι τετοιο. Νομιζω οτι πρεπει καποιος να μου δωσει μια "κλωτσια" για να παρω μπρος...
Το να παρακολουθησω και παλι καποιο προγραμμα επανενταξης δε θεωρω οτι θα με βοηθησει και πολυ, αφου το εχω κανει και παλαιοτερα, επισης εχω τακτικη επαφη με τον κοντινο συγγενη-ψυχιατρο που με βοηθαει οποτε το ζητησω, ενω θα προτιμουσα να ξαναξεκινησω τις διαφορες κοινωνικες μου ασχολιες (π.χ. δουλεια) παρα να απασχοληθω με καποιο προγραμμα επανενταξης.
Τελοσπαντων, ας μη μακρυγορησω αλλο, θα ηθελα τις γνωμες και τις συμβουλες σας για την κατασταση μου, με βαση και τις δικες σας εμπειριες πανω στο θεμα.
Ευχαριστω...